تصویرشناسی یکی از رشتههای فرعی ادبیات تطبیقی است که در قرن نوزدهم در فرانسه تحت تأثیر آرای متفکرانی چون مادامدوستال و هیپولیتتن شکل گرفت در این دانش، تصویر بیگانه در آثار ادبی مورد مطالعه قرار میگیرد. تصاویر از بیگانه در دستهبندی کلی آن به تصاویر باز و بسته بخش میشود. آن چه در تصویرشناسی مورد اهتمام است تصاویربسته است، چه تصاویر بسته تصاویر عمومیت یافتهاند. در تصویرشناسی برخی واژهها کلیدی هستند، واژههایی چون: اینجا، آنجا ، دیگری و … . در این دانش مفاهیم اساسی وجود داردکه مهمترین آنها عبارتند از: کلیشه، الگوی قالبی، پیش داوری، تصویر، بازنمایی، سمبل و افسانه. آثار ادبی بر اساس این مؤلفهها بررسی میشوند.
در این پایاننامه اشعار سید اشرفالدین گیلانی، ملکالشعرای بهار و میرزاده عشقی به عنوان شاعرانی که در عصر مشروطه و پس از آن حضور داشتند بر اساس مفاهیم تصویرشناسی مورد بررسی قرارگرفته است.
دستاورد پژوهش ناظر بر این است که در اشعار این سه شاعر، بیگانگان به دو دستهی نیک و بد تقسیم شدهاند، عموماً کشورهای غربی ی
ا اروپایی ( انگلیس و روسیه)، کشورهایی استعمارگر، خون ریز و غاصب تلقّی شدهاند، درحالی که کشورهایی چون ترکیه یا عثمانی، پاکستان، هندوستان، آذربایجان و حتی ژاپن کشورهایی مثبت قلمداد شدهاند. با این که مباحث مهم سیاسی و اجتماعی، اندیشههایی وارداتی از غرب به ایران هستند، شاعران فوق از غربیان به نیکی یاد نکردهاند، با این وجود از شخصیتهای علمی و فرهنگی بیگانه چون: ادوارد براون، تاگور و کنفوسیوس به نیکی یاد شده است.
بیشترین تصویر منفی از کشورهای بیگانه در شعرهای بهار، عشقی و نسیم شمال به انگلیس و روسیه و مثبتترین تصویر به کشورهای شرقی و اسلامی اختصاص دارد. هرچند اختلافی از نظر نوع نگاه به دیگری در بین این شاعران دیده میشود. درحالیکه سیداشرف الدین بهترین تعابیر را به عنوان مثال، برای اعراب بهکار می‌برد، عشقی در مقابل دیدگاهی عربستیز دارد و همواره از گذشته تاریخی ایران پیش از اسلام و حملهی اعراب به ایران را یاد میکند. ملکالشعرا اما شاعری ملی – مذهبی است و جامعترین تصویرها از بیگانگان، در شعر بهار بازتاب یافته است.
شعر به عنوان ابزار و اسبابی برای بیان احوال، افكار، عقاید و آمال انسان از دیر باز تا كنون مورد استفادة شاعران و گویندگان قرار گرفته است. این امر در ایران، كه یكی از كهنترین كشورهای جهان و از پیشینة فرهنگی عظیمی برخوردار بوده؛ دارای سابقه و گذشته‌ای طولانیست. بعد از رواج شعر عروضی در ایران، شعر جایگاه خود را به عنوان یك رویكرد فرهنگی و قالبی برای بیان افكار، عقاید و احساسات باز كرد و در این راستا شاعران بزرگی ظهور كردند وآثار شگرفی پدید آمد. شاعران در این برهه، از موضوعات مختلف سخن به میان آورده‌اند. در این میان، شاعران و گویندگان بزرگ دربارهی ماهیّت شعر و شاعری و جایگاه آن دارای عقاید و آثاری هستند كه در نوع خود قابل بررسی و در خور درنگ و تأمّل میباشد.
تحّولات سیاسی و فرهنگی در هر عصر تغییراتی را از نظركاركرد و اهمیّت شعر در پی داشته ونگاه شاعران به شعر بنا بروضع موجود، كاملاً متفاوت میباشد. تأیید یا تكذیب شعر و همین طوركاركرد آن از نگاه شاعران مورد مطالعه در این ادوار، بستگی به نوع نگاه آنان از منظر فلسفی، دینی و سایر مسایلی دارد كه شاعر در آن محیط پرورده و به بار آمده است. ناصر خسرو قبادیانی علی رغم آنكه شاعر و گوینده‌ای تواناست، ولی به لحاظ تربیت دینی، چندان كار شاعری را بر نمیتابد. مسئلة شعر و شرع تا مدّتها یكی از موضوعات چالش برانگیز میان شاعران در این اعصار بوده است.
شعر و ادبیّات، زبان حالات گوناگون بشراست. چنانکه میتوان از ابیاتی که شخص بر زبان میآورد به شرایط روحی او در آن لحظه پیبرد. انسان در لحظات شادی ابیاتی نشاط انگیز بر زبان می راند و این گونه خرسندی خویش را ابراز میکند و یا برعکس، در لحظههای اندوه و غم، ابیات حزنانگیز و محزون میسراید.
فقر شاعر و ناتوانی او برای سرو سامان دادن به امور معیشتی زن و فرزند، بیتوجّهی زمامداران و دولت مردان به شاعران و اهالی فرهنگ وهنر درهر دوره، بیگانگی افكار و اندیشه‌های شاعران با روح حاكم بر جامعه، عدم التذاذ ذاتی شاعر از هنر خود و تن در دادن به خواست حاكمانی كه از شعر به عنوان ابزاری تبلیغاتی برای دستگاه حاكمه استفاده میكردند، رواج شعر مدحی و بیزاری برخی از شاعران نسبت به این گونه شعرها، نگاه جزم اندیشانه به شعر و شاعری و مقولة هنر و رقابت و چالشهای موجود میان علوم و فنون در هر زمانه از جمله مسایلی است كه سرچشمة قضاوت و داوری شاعران را نسبت به شعر و شاعری در این ادوار پدید آورده است.
نگاه نكوهش‌گرانه و یا خوش بینانه به شعر و شاعری از نظركمّی و كیفی و تفاوت در مضمون و معنی در هرعصر و زمانه بنا به مقتضیات حاكم برشئون سیاسی و اجتماعی و فرهنگی در ادوار مورد مطالعه متفاوت است. وجود حكومتهای بیگانه با فرهنگ و هنر سرزمین ایران، بیكفایتی و بیلیاقتی زمامداران و بیتوجهی به علم وادب، حكومت حاكمان ایرانی تبار و دلسوز بر پرورش هنرمندان و ادبا، رخدادهای سیاسی و گردبادهای برخاسته از آن، جنگهای خارجی و داخلی، فقر اجتماعی و ضعف اقتصادی دولت‌ها از جمله عواملی هستند كه بر افكار و گرایش شاعران به مدح و یا ذّم شعر و هنر خود مؤثّر بوده است.
شاعران بزرگی نیز هستند كه در این دوران برای شعر و اهتمام به آن، هدفی بزرگ و بر مدار خرد و اندیشه قایلند. با آغاز قرن سوم، ایرانیان كه در اثر فشار اعراب به ستوه آمده بودند، زمینه‌ی خیزش‌های ملّی را در ایران فراهم میكردند. مبارزهی ادبی و فرهنگی برای رهایی به طبع این تحولات به طور پرشوری آغاز شد. اوج این مبارزه با خلق شاهنامه، شتاب بیشتری به خود گرفت. فردوسی با بازآفرینی تاریخ پرافتخار ایران و به كمك اساطیر آن، جان تازهای در رگ فرزندان میهن دمید. زبان و تاریخ مردم ایران كه میرفت تا به فراموشی و خاموشی بنشیند، در اثر این كوششها، از خواب مرگ برخاست. فردوسی هدف خود را از آفرینش شاهنامه كه در واقع نوع نگرش او به شعر و شاعری و زمینه كاركرد آن میباشد، زنده كردن تاریخ و فرهنگ و غرور از دست رفته‌ی مردم ایران، بازسازی زبان و ادبیّات و هم چنین جاودانه كردن نام خود برمیشمارد:
نمیرم از این پس كه من زنده‌ام كه تخـــــم سخن را پراكنده‌ام
(فردوسی،230:1387)
این بررسی با نگاهی دقیق به شعر و آثار شاعران ایران از آغاز تا پایان قرن هفتم، نظرگاه این شاعران را دربارة شعر و شاعری و زمینههای كاركرد آن با ارائه‌ی شواهد و مداخل، بر اساس دسته بندی موضوعات برمیسنجد .
در فصل نخست، كلیّات پژوهش كه مبتنی بر معّرفی ساختار تحقیق است، ارائه میگردد. در فصل دوم، نگارنده نگاهی دارد به جوهره، ماهیت و زمینههای كاركرد شعر، در این بخش ضمن ارائة دیدگاهای متفاوت اصحاب نظر، رویكرد نظریههای آنان بررسی میشود. در فصل سوم، تاریخ شعر ایران از آغاز تا پایان قرن هفتم كه در بر گیرندة هدف این پژوهش است مورد بررسی قرار میگیرد. نگارنده ضمن نگاهی به رخدادهای سیاسی و اجتماعی در این ادوار به بررسی تحوّلات ادبی و تاریخ شعر، می پردازد. فصل چهارم، که به بحث و بررسی شعراز دیدگاه قرآن مجید و آیات و روایات میپردازد. نگارنده ضمن بررسی آیات و روایات نظریات موافق و مخالف را در این زمینه برمیسنجد. در فصل پنجم كه بدنة اصلی این پژوهش را به خود اختصاص داده است؛ نگارنده با ارائة شواهد و مداخل به بحث و بررسی نظریات شاعران پارسی زبان در ادوار مورد مطاله میپردازد و در دو بخش زمینههای نكوهش و ستایش شعررا از نظر این شاعران، با طبقهبندی موضوعی هدف قرارداده است. در فصل ششم، نتیجهگیری و یافته‌های تحقیق ارائه میگردد.
1- 2- هدف تحقیق
هدف این تحقیق، بررسی نظر و آرای شاعران و سخن پردازان پارسی زبان در بارة شعر و شاعری و جایگاه و منزلت آن از آغاز تا پایان قرن هفتم است. این بررسی با ارائة شواهدی از دیوان‌ها و آثار شاعران تا پایان قرن هفتم، نظر آن را به اهمیّت شعرو جایگاه شاعران از دو منظر مثبت و منفی مینگرد و با تحلیل علل و عوامل آن، بررسی خود را شكل میدهد.
1-3- پیشینه‌ی تحقیق
مطالعات و بررسیها نشان میدهد که تا كنون اثر مستقل و بخصوصی دربارهی بررسی جایگاه شعر و شاعری در آثار شاعران وگویندگان پارسیگوی تا پایان قرن هفتم انجام نگرفته است. بررسی عناوین پایان نامه‌های موجود در مقاطع كارشناسی ارشد و دكترا در دانشگاههای كشور نیز نشان میدهد تاكنون پژوهشگران و محقّقان به طور خاص به این موضوع نپرداخته‌اند. عدم وجود منابع مستقل در این باره نمیتواند دلیل بركم اهّمیِّتی موضوع و یا دشواری‌هایی در مسیر تحقیق باشد. عواملی كه باعث گردیده پژوهندگان كمتر چنین موضوعی را مدّ نظر قرار دهند شاید یكی قلّت منابع و دیگری پراكندگی منابع مطالعاتی آن است. چنین مشكلاتی البته باعث نگردیده كه محقّقان به طور كلی به سراغ آن نروند. در این باره میتوان به تحقیقات زیر كه هركدام به فراخور موضوعات مورد مطالعه‌ی خود اشارات پراكنده به این
مطلب دارند، اشاره كرد:
نخستین اثر با ارزشی كه در این خصوص میتوان به آن اشاره كرد، كتاب« تاریخ ادبیات در ایران و در قلمرو زبان پارسی» نوشتهی ذبیح الله صفا است. این کتاب با آنکه ظرف مدتی افزون بر چهل سال فراهم آمده، از طرحی تقریباً واحد پیروی کرده است؛ به این ترتیب که مؤلّف در هر مجلّد پیش از ذکر سرگذشت شاعران و نویسندگان هر دوره و نمونة آثار آنان، برای آشنا شدن خواننده با اوضاع و احوال آن دوره، فصولی را به اوضاع سیاسی و اجتماعی، وضع علوم و دانشها و همچنین مباحث عمدة دینی و کلامی هر دوره اختصاص داده و آنگاه پس از پرداختن به وضع کلی ادبیّات و علوم ادبی، دردو بخش جداگانه به معرفی شاعران و نویسندگان نامدار هردوره و بحث از زندگانی و آثار و افکار و نمونة اشعار و نوشتههای آنان پرداخته است. وجود این فصلهای بنیادین تا حدّ زیادی خواننده را برای فهم اشعار و اندیشه و سبک شاعری و نویسندگی صاحبان ترجمه آماده میکند. منابع کتاب تاریخ ادبیات در ایران، اغلب دست اول و قابل اعتماد است. با آنكه نویسنده به طور مستقیم در این كتاب از ارزش شعر و جایگاه آن فصل مجزایی ندارد، ولی در لابلای مطالب از جایگاه و ارزش شعر در هردوره مباحثی را مطرح میكند.
اثری دیگری كه در این زمینه قابل اعتنا است، كتاب، « شعر و شاعری از دیدگاه قرآن و حدیث» میباشدكه توسّط محمد بیستونی، تألیف گردیده است. نویسنده در این كتاب با استناد به آیات و روایات علاوه برتعریف شعر و ویژگی شاعران متعهد، این مباحث را بررسی نموده است. دلیل اتهام پیامبر به شعر، ارزیابی دربارة شعر و شاعری، موقعیت شعر و شاعران از نظر قرآن و حدیث، مقام شعرو شاعران نزد بزرگان دین، شاعران برجستة اهل بیت (ع)، وجود سجع در آیات قرآن كریم، نظریات مختلف در مورد وجود سجع در قرآن، و افزون بر آن نظریات شهید مطهری وآیت الله خامنهای دربارة هنر، شعر و شاعری مطرح گردیده است. این كتاب در دویست صفحه و 1500 تیراژ از سوی نشر جوان در سال 1385 به بازار كتاب، وارد شده است.
كتاب دیگری كه تا حدّی پیرامون نحوه‌ی نگاه شاعران به مقوله‌ی شعر و شاعری به بحث و بررسی پرداخته و آن را مورد واكاوی قرارداده ؛ كتاب ارزشمند«یادداشتها و اندیشهها»ست . این كتاب كه توسط عبدالحسین زرّین كوب نوشته شده، در بردارنده‌ی نقدها و اشارات و سلسله مقالات اوست. كتاب در سال 1351توسط انتشارات جاویدان در 2200 نسخه در قطع وزیری به چاپ رسیده است . این كتاب مشتمل بر36 مقاله میباشد كه درباره شعر و ادبیات و بررسی نگرش شاعران به شعر، سخن میگوید.
«زیبایی و هنر از دیدگاه اسلام»، عنوان كتابی است كه توسط علّامة جعفری نوشته شده است. این كتاب مباحث ارزشمندی از دیدگاه‌های اسلام راجع به زیبایی و هنر را مورد بحث قرار میدهد. كتاب حاضر تلاش كرده است از منظر حكمت، هنر و زیبایی را از دیدگاه اسلام مورد واكاوی قراردهد. از جمله عناوین این كتاب: هنر برای هنریا هنر برای انسان، علت زیباگرایی انسان، آیا اخلاق عالیهی انسان از زیبایی هاست، زیبایی از دیدگاه علمی و فلسفی، رابطهی لذّت و ارزش و تعجب و شگفتی با زیبایی، هنرمند كیست، نوگرایی روح انسان در هنر كه نویسنده به طور مشروح و مستند در سراسر كتاب، راجع به این مباحث صحبت میكند. این كتاب در 342 صفحه در سال 1388 توسط نشر آثار به تیراژ 1500، روانة بازار كتاب گردیده است.
كتاب « شعر و شناخت »، نوشتهی ضیاء موحد، مشتمل بر یك پیشگفتار و ده فصل است كه در هر فصل مباحث ادبی جداگانه طرح و بررسی میگردد. از جمله مباحث مطرح شده در این كتاب عناوینی چون صدق در شعر، نوع و فرد در ادبیات، بحثی در تصویر، شعر سیاسی، نقد شعر، از تقلید تا خلق و… می باشد. این كتاب در 286 صفحه از سوی نشر مروارید در 3300 تیراژ در سال 1385 به بازار كتاب آمده است. كتاب مورد بحث از این نظر ارزشمند است كه مباحثی دربارة شعر راست و شعر دروغ و همین‌طور مباحثی دربارة ماهیّت وكاركرد شعر در آن مطرح شده است.
كتاب صورخیال در شعر فارسی، تألیف محمدرضا شفیعی كدكنی، كه مباحث بسیار گستردة ادبی شعر فارسی را از آغاز در برمیگیرد و نویسنده به طور عمیق به بحث انتقادی دربارة شعر و شاعران پرداخته ومعیارهای نوینی را در مبحث انتقادی شعر گشوده است. در این كتاب مطالب برجسته‌ای درباره جوهره و ماهیّت شعر و شاعر و كاركرد آن به دست داده شده است. این كتاب تا كنون بارها تجدید چاپ شده و یكی از اركان مهّم شناخت شعر و ماهیّت آن در مباحث ادبی ایران به شمار میرود.
شعرکهن فارسی درترازوی نقد اخلاق اسلامی، عنوان كتابی است كه توسط حسین رزمجو، نوشته شده است. این كتاب به نقد و بررسی شعر کهن فارسی ازدیدگاه اخلاقی پرداخته و بر مباحثی چون نقد و بررسی اخلاقی، مضامین بدآموز و آموزنده موجود در شعر گذشته فارسی، اخلاق در ادبیات فارسی که در دو بخش روشناییها و تاریکیها تدوین شده است. این كتاب دارای 392 صفحه میباشد كه در سال1386 توسط بنگاه توسعه كتاب منتشر شده است.
اثردیگری كه در این مبحث جای طرح دارد، كتاب «شعر بیدروغ، شعر بینقاب،» نوشته عبدالحسین زرّینكوب است این كتاب در 357 صفحه در قطع وزیری، توسط سازمان چاپ و انتشارات احمد علمی، درسال 1388 با تیراژ 3300، روانه‌ی بازار گردیده است. زرّینكوب در این كتاب در نقد شعر گذشته و امروز و همچنین مباحثی در شعر و شاعری بیان داشته است.
همة این تحقیقات و آثار از زاویه و موضعی مشخص و خاص، به شعر و شاعری پرداخته و تا حدی پیش رفته‌اند كه بتواند روشنگر مباحث طرح شده در طرح كارشان باشد. بعضی ماهیّت شعر و جوهرة آن را بررسی كرده‌اند، برخی از موضع شعر و شرع به مسئله نگریسته و تعدادی نیز از مبحث زیبایی شناختی به آن توجه مبذول داشتهاند. هیچ كدام از این محققان نه در پی بررسی مستقل جایگاه شعر از زبان شاعران بوده و نه زمان بندی خاصی را از نظر عرصة تاریخی در نظر داشتهاند. بنابر این میتوان ادعا كرد كه این بررسی دردو زمینه تفاوت ماهوی با این تحقیقات دارد. نخست از این نظر كه این تحقیق از زوایای مختلف و به صورت دسته بندی موضوعی، جایگاه و اهمیّت شعر را از نظر خود سرایندگان هدف قرارداده است و دوم این كه از یك برش تاریخی مستقل كه از آغاز تا پایان قرن هفتم كه در واقع چالش برانگیزترین ادوار شعر فارسی است، سود جسته است.
1-4- روش تحقیق
روش تحقیق در این رساله، روش كتابخانه‌ایست. نخست آرا و نظریات صاحب نظران و دانشمندان علم ادب و شعر در خصوص ماهیت و كاركرد شعر در ادوار مختلف مورد مطالعه قر ار گرفته است. سپس آثار شاعران و سرایندگان ایران ازآغاز تا پایان قرن هفتم به طور دقیق مطالعه شده است و از نظریات شاعران مورد مطالعه در باب شعر و شاعری و همین‌طور ماهیت و جوهرة آن فیش برداری شده، سپس این یافته‌ها به صورت موضوعی، جهت تحلیل و نتیجهگیری دستهبندی شدهاند.
با توجه به این که انسان تنها موجودی است که زبان ملفوظ دارد و میتواند با آن عواطف خود را به دقت به دیگران انتقال دهد. بنابراین، زبان مهمترین وسیلۀ ارتباط بین مردم و بزرگترین عامل تشکیل اجتماعات و فرهنگ و تمدن و علم و هنر محسوب میشود (فرشیدورد، 1388: 23). در گذشته انسانها برای برقراری ارتباط و انتقال افکار و عواطف خود از نشانهها و حرکتها و علایم استفاده میکردند؛ اما امروزه زبان از مؤثرترین ابزارها برای ادای فکر و برقراری ارتباط است.
نفیسی معتقد است، زبان بهترین و آشکارترین وسیلۀ نشان دادن فکر مشترک است و بسیاری از افکار را میآورد (نفیسی، 1390: 293). افزون بر این، مهمترین ابزار ارتباط اجتماعات بشر محسوب میشود که سبب تولید فهم علایم و کلمهها و جملههای تازه بیشماری به وسیلۀ انسان میشود (فرشیدورد، 1388: 24). از این رو، زبان و ساختمان آن همواره مورد توجه پژوهشگران بوده است و قواعد آن به وسیلۀ دستورنویسان و دیگر پژوهشگران مورد بررسی قرار گرفته است. این قواعد که به مثابه دستور زبان شناخته شده است، جزء علوم اصلی ادبی به شمار میرود و ساختار هر زبانی را شکل میدهد. از این رو، برای بررسی هر علمی ابتدا به سراغ دستور زبان آن میروند تا بتوانند با
شناخت بهتر آن، از آن برای مقاصد مورد نظر بهتر استفاده کنند. به گفتۀ باطنی، الگوها و روابطی که مجموعاً ساختمان این زبان را شکل میدهد، انواع متفاوتی دارند که میتوان آنها را از سه جنبۀ دستور، واژگان و اصوات مطالعه کرد (باطنی، 1387 :7). قصد ما در این پژوهش بررسی جایگاه دستور زبان فارسی در ویرایش زبانی است. این ویرایش یکی از انواع ویرایش متون است که به صورت صحیح عبارات و جملات، دقت در ساختار و معنی و کاربرد واژههای به کار رفته در متن، بررسی ساختار جمله، رفع خطاهای زبانی و نابهسامانی عبارات، پرهیز از درازنویسی و ابهامات و … میپردازد.
به طور کلی، آنچه در ویرایش زبانی بحث میشود، از چند منظر قابل بررسی است:
«1) رفع خطاهای دستوری، ساختاری و جملهبندی؛
2) اصلاح انحراف از زبان معیار و یکدست کردن زبان نوشته؛
3) ابهامزدایی از عبارتهای نارسا، مبهم، متناقض، نامفهوم و عامیانه؛
4) انتخاب برابرهای مناسب برای واژگان غیرفارسی، حذف واژگان، تعابیر و اصطلاحات و عبارتهای تکراری و زائد، عامیانه، ناقص، نارسا، متضاد و متناقض؛
5) کوتاه کردن جملههای طولانی؛
6) سادهسازی و روانسازی متن از نظر جملهبندی؛
7) گزینش واژگان فارسی و برابرهای مناسب» (ذوالفقاری، 1390: 17).
بنابر موارد مذکور، یکی از مقولههای مهم در ویرایش زبانی، توجه به دستور زبان است؛ چرا که ساختار و جملهبندی متن را سامان میدهد، ابهام را از عبارتهای نارسا و متناقض میزداید، با شناخت روابط اجزای جمله؛ از میزان نارساییها در نگارش متن میکاهد و … . مهمتر از همه به صورت اثر و اجزای سازندۀ ساختمان زبان متن توجه میکند. با توجه به این که صورت وسیلۀ پی بردن به معنی است و اگر ظاهر عبارت ناقص باشد، معنایی از آن مفهوم نمیشود؛ لذا توجه به صورت که ساختار جمله و کلمات را شکل میدهد، اهمیت بسیاری دارد و در دستور زبان به آن توجه میشود که در ویرایش زبانی جزء مقولههای مهم به شمار میآید.
بدین ترتیب، در این پژوهش انواع کلمه که شامل 7 نوع فعل، اسم، صفت، ضمیر، قید، حرف و صوت میشود؛ مورد بررسی قرار میگیرد. برای انجام این مهم، مباحث مورد نظر را که در ویرایش زبانی اهمیت بیشتری دارد، از کتابهای دستور مفصل فرشیدورد، دستور انوری و گیوی، دستور باطنی، دستور خیامپور و … بیان کردهایم. این مباحث هر کدام در ویرایش زبانی قابل بحث است؛ چراکه هر یک بر اساس الگوی مشخصی در جمله نقشآفرینی میکنند و هر گونه غلط و مغایرتی در شیوۀ به کار بردن آنها موجب نامفهومی و پیچیدگی متن میشود. به عبارت بهتر، بدون توجه به این مباحث و رعایت صحیح قواعد آن راه به جایی نمیبریم.
از عناصر اساسی تلمیح در شعر فارسی ملائکهی مقرّب خداوند (جبرئیل، اسرافیل، عزرائیل، میکائیل) میباشند، این موجودات آسمانی در ادیان سامی حضوری پررنگ و تعیین کننده داشتهاند و دارند و بخشی از باورهای دینی را تشکیل دادهاند. نفوذ اسرائیلیات و باورهای مسیحی و اسلامی و اسطورهای به شعر فارسی از همان سپیده دم تاریخ شعر دری محسوس بوده است.
بنابر این ملائکهی چهارگانه همواره در تلمیحات شعرای پارسی گوی منشأ مضمون سازیهای بکر و خلاقانه بودهاند از آنجایی که شاعران کلاسیک در شعر خود استشهاد به تلمیحات دینی و اسطورهای را مد نظر داشتهاند و تصاویر زیبایی از این گونه موضوعات در شعر خود آفریدهاند شایسته است که این مقوله در شعر عطار و مولانا به جز(غزلیات شمس) که از شاعران صاحب سبک قرنهای 5 ، 6 و 7 هستند و در تغییر و تحول سبک شعر فارسی نقش عمدهای را ایفا کردهاند و از پرچمداران ادبیات عرفانی محسوب میشوند مورد بررسی و ارزیابی دقیق قرار گیرد. تا نحوه استفاده و بکارگیری این موجودات و تصویری که از آنان در شعر خود ارائه دادهاند و تفاوتها و شباهتهایی را که احیاناً در نحوه مضمون سازیهای این دو شاعر به چشم میخورد بررسی شود.
1-4- اهداف تحقیق
- شناخت گوشهای از ناشناختهها برای دوستداران عرصه علم و ادب فارسی
- پاسخ دادن به سؤالاتی که همواره دغدغهی خاطر این جانب بوده است.
- آشنا کردن ادب دوستان با جنبههای خلاق ذهن دو شاعر بزرگ و سبک ساز
- سوق دادن دوستداران علم و ادب برای توجه کردن به جنبههای کمتر شناخته شده تفکرات دو شاعر
1-5- فرضیهی تحقیق
- طرز تلقی شاعران مورد بحث از ملائکه مقرّب با دگر شعرای پارسی گوی چندان متفاوت نیست.
- دو شاعر مورد بحث از سایر شاعران کلاسیک و شاعران معاصر از این موجودات در جهت اهداف خود و برای فهم مطالب به خواننده با آوردن تلمیحات و اشارههایی به این موجودات توانستهاند کار را در حدی آسانتر جلوه دهند.
- استناد، تلمیح و اشاره به این موجودات در شعر دو شاعر یاد شده به وفور یافت میشود.
1-6- پیشینه تحقیق
از آنجا که این موضوع، موضوع بدیع و تازهای به شمار میرود تحقیقات زیادی در این زمینه صورت نگرفته است. تنها مقالهای با موضوع عزرائیل توسط آقای دکتر حسن بیرق برای استفاده کنندگان دراین زمینه نگارش یافته است. که در دایره المعارف اسلامی به چاپ رسیده
است.
1-7- روش تحقیق
این تحقیق بر اساس روش توصیفی- تحلیلی و بر پایهی مطالعات کتابخانهای انجام شده است. نخست از طریق مطالعه و یادداشت برداری، اطلاعات جمعآوری شده و بعد به توصیف آنها پرداخته شده است. در نتیجه با توجه به فرضیه و سؤالهای تحقیق، به تحلیل اطلاعات جمعآوری شده پرداختیم.
1-8- مشکلات و محدودیتهای تحقیق
از آنجایی که کمتر کسی در این زمینه کار کرده است، طبیعتاً برای جمعآوری اطلاعات در این موضوع، با مشکلات فراوان روبرو بودم از جمله بررسی دیوانهای دو شاعر مذکور به صورت بیت به بیت و نبود منابع کافی در دسترس، اما نهایتاً با توکل به خدا و تحمّل مشکلات و همراهی استاد راهنما ومشاور توانستم کار را به اتمام برسانم.
2- زندگینامه مولانا و عطار
2-1- مولانا
« نام او باتفاق تذکره نویسان محمد و لقب او جلال الدین است و همه مورخان او را بدین نام و لقب شناختهاند و او را جز جلال الدین به لقب خداوندگار میخوانند. لیکن شهرت مولوی (بمولانای روم) مسلم است و همچنین آقای الفت اصفهانی عقیده دارد که تخلص مولوی خاموش بوده زیرا در خاتمه اکثر غزلها این کلمه را بطریق اشارت و تلمیح گنجانیده است».
(فروزانفر، 1376: 3، زوّار)
جلال الدین محمد که با القاب خداوندگار، مولانا، مولوی در میان پارسی زبانان و با نام رومی میان اهالی مغرب زمین شهرت یافته. یکی از بزرگترین متفکران جهان و یکی از شگفتیهای تبار انسانی است و این آتش افروخته در بیشه اندیشهها در دو محو تفکر و احساس که کم و بیش با هم سازگاری ندارند به مرحلهای از تعالی و گستردگی شخصیت رسیده که به دشواری میتوان دیگر بزرگان تاریخ ادب را در کنار او با او سنجید. (شفیعی کدکنی، 1318: 13)
نوشتن سرگذشت مردی چون مولانا جلال الدین محمد کار آسانی نیست. مردی که درباره او هر چه بگویند و بنویسند باز هم ناگفتهها بسیار است. بهاء ولد موعظههای خود را با سخنان صوفیان میآمیخت و به همین دلیل مجلس او گرمی و شوری داشت و او را در مقام مقایسه با فقیهان و مدرسان بلخ قرار میدادند. (استعلامی، 1383: 10)
عاشقان ایرانی و افغانی هنوز ترجیح میدهند که جلال الدین را «بلخی» بخوانند. زیرا خاندان او پیش از مهاجرت به سوی غرب، در بلخ زندگی میکردند. (بدرهای، 1377: 18)
2-1-1- مولد و نسب
« مولد مولانا شهر بلخ است و ولادتش در ششم ربیع الاول سال 604 هجری قمری اتفاق افتاد و علت شهرت او به رومی و مولاناء روم همان طول اقامت وی در شهر قونیه بوده که اقامتگاه اکثر عمر و مدفن اوست، چنانکه خود وی نیز همواره خویش را از مردم خراسان شمرده و اهل شهر خود را دوست میداشته و از آنان فارغ التحصیل نبوده است. نسبت او به گفته جامی از جانب پدر به ابوبکر صدیق میپیوندد و پدر مولانا محمد بن حسین خطیبی است که به بهاء الدین ولد معروف شده است و او را سلطان علماء لقب دادهاند. وفات او به روایت احمد رازی در سال 628 واقع گردید و بنابر این ولادت او مصادف بوده است با سال 543». (فروزانفر، 1376: 8)
بر طبق بعضی اسناد بهاء ولد به قصد حج از بلخ بیرون آمد و در نیشابور با فرزند خردسالش جلال الدین محمد به دیدار شیخ فریدون الدین عطار شتافت و ملاقات این سه تن امری طبیعی است این سفر که از بلخ آغاز شد باید در حدود سالهای 618 یا 617 و 616 اتفاق افتاده باشد. بنابر این جلال الدین محمد در این سالهای نوجوانی در سنین سیزده یا چهارده سالگی بوده است. بهاء ولد بر سر راه مکه به بغداد رفت و بعد از گزاردن حج به شام و از آنجا به آسیای صغیر عزیمت کرد و چون آتش فتنه تاتار روز به روز شعلهورتر میشد و زادگاه مألوف او، از آشفتهترین نواحی قلمرو اسلامی آن روزگار شده بود دیگر عزم وطن نکرد و در همان منطقه سکونت گزید و مورد توجه پادشاهان ان سامان قرار گرفت. جلال الدین محمد بر طبق بعضی رویات در شهر لارنده، به فرمان پدرش با گوهرخاتون، دختر خواجه لالای سمرقندی که از مردم برجسته آنجا بود ازدواج کرد و این ازدواج در سن 18 سالگی حدود سال 662، روی داد. (شفیعی کدکنی، 1318: 15)
2-1-2- ایام تحصیل
چون بهاء ولد سر در حجاب عدم کشید مولانا در آن هنگام بیست و چهارمین مرحله زندگانی را میپیمود به وصیت پدر یا بخواهش سلطان علاء الدین و بر حسب روایت ولدنامه بخواهش مریدان بر جای پدر نشست و بساط وعظ بگسترد و یکسال در این کار بود تا برهان الدین محقق ترمذی بدو پیوست ایشان از سادات حسینی بود که در آغاز حال درد طلب دست در دامن جان وی زد به روایت مناقب افلاکی در بلخ بهاء ولد تربیت مولانا را به برهان الدین گذاشت و او نسبت به مولانا سمت اتابکی داشت. چنانکه در مناقب العارفین مذکور است مولانا دو سال بعد از وفات پدر و ظاهراً به اشارت برهان الدین به جانب شام عزیمت فرمود تا در علوم ظاهری ممارست نماید و کمال خود را به اتمام رساند و این سفر اولش بود. اما چون دمشق و حلب در این عهد از مراکز مهم تعلیمات اسلامی بشمار میرفت و بسیاری از علمای ایران از هجوم مغول بدان نواحی پناه برده و اوقات خود را به نشر علوم مشغول گردانیده و بسیاری از عرفا نظر به اینکه دمشق و حوالی لبنان مکان مقدس و موقت هفت تنان بود در آن نواحی اقامت گزیده بودند بنابر این مسافرت مولانا که طالب علوم ظاهر و باطن بود بدین نواحی دور از واقع نیست در نتیجه مولانا با چند یاری از مریدان پدر که ملازم خدمتش بود در مدرسه حلاویه نزول فرمود و ابن مدرسه طلاب زیادی داشت. وقتی که مولانا در حلاویه اقامت کرد تدریس آن مدرسه بر عهده کمال الدین ابوالقاسم قرار گرفته بود. مدت اقامت مولانا در شهر حلب معلوم نیست اما بهر حال مولانا بواسطه کرامات مشهور شد و به دمشق رفت. رابطه دمشق با تاریخ زندگانی مولانا بسیار است. بگفته افلاکی « چون حضرت مولانا بدمشق رسید علمای شهر و اکابر هر که بودند او را استقبال کردند و در مدرسه مقدسیه فرود آوردند و خدمت عظیم کردند و او با ریاضت تمام بعلوم دین مشغول شد و توقف ایشان در این شهر چهار سال بطول انجامید. مولانا بعد از چندی اقامت در حلب و شام که مدت مجموع آن هفت سال بیش نبود به مستقر خاندان خویش یعنی قونیه باز آمد و چون به قیصریه رسید علما و عارفان او را تعظیم کردند.
، هدف، پیشینه تحقیق و روش کار
فصل دوم: درآمدی بر ادبیات انقلاب اسلامی است.
فصل سوم : نگاهی به احوال، افکار و اشعار شاعران انقلاب دارد.
فصل چهارم: محتوای اشعار شاعران انقلاب اسلامی را بررسی و پژوهش می کند.
واژه های کلیدی : شاعر انقلاب ، شعر انقلاب ، محتوا و درون مایه، …..
1-2 ) هدف
از زمانی که شعر همچون یک مقوله ی اجتماعی به درون جامعه راه یافت و مانند یک ابزار تبلیغاتی توسط روشنفکران حوزه ی ادب فارسی در خدمت اهداف و آرمانهای اجتماعی و به تبع آن انقلابیون درآمد؛ بنابراین مضمون و محتوای خود را از تنش ها، اتفاقات، حوادث ورویدادهای اجتماعی وام گرفت. از انقلاب مشروطه به بعد به خصوص در دوران معاصر، شعر به شدت تحت تاثیر واقعیت های اجتماعی است ،به همین خاطر اشعار شاعران انقلاب اسلامی مملو از مسائلی است که به نوعی به اجتماع و روزگار آن ها وابسته است. با بررسی و تحقیق این اشعار می توان مضمون و محتوای آن ها را از جهت اجتماعی و سیاسی مشخص کرد. هدف از انجام این تحقیق، آن است که با بررسی و پژوهش دقیق اشعار شاعران انقلاب اسلامی، درون مایه و سایر ویژگی های محتوایی آن شناسایی گردد.
1-3 ) پیشینه ی تحقیق
اگرچه در باره ی شعر معاصر و شاعران انقلاب و اشعار آنها مقالات و کتابهایی به رشته ی تحریر درآمده است، اما هیچ گونه منبع مشخصی، محتوای اشعارشاعران انقلاب به خصوص شاعران مد نظر در این تحقیق یعنی، قیصر امین پور، محمد علی معلم دامغانی، سید حسن حسینی و حمید سبزواری را بررسی و پژوهش نکرده است و این پایان نامه اولین مجموعه ای است که به طور مستقل به مضمون و درون مایه های اشعار انقلاب می پردازد. امید است مورد استفاده پژوهشگران درحوزه ی ادب فارسی به خصوص شعر معاصر قرار گیرد.
اما مهمترین کارهای انجام گرفته به شرح زیر است :
«چشم انداز شعر معاصر ایران» در این کتاب دکتر سید مهدی زرقانی با بررسی جریان های شعر معاصر در هر دوره به جریان های شعر معاصر و فراز و نشیب های این دوران پاسخ داده است و در کنار بررسی هر دوره به چهره های شاخص و ویژگی های شعری هر کدام نیز پرداخته است .
زرقانی در کتاب مذکور سعی کرده است ابتدا یک چارچوب کلی از شعر، نقد شعر و ویژگی های فرهنگی جامعه ارائه کند تا زمینه برای تحلیل و بررسی شعر معاصر مهیّا شود. این مسأله او را بر آن داشته است که ابتدا معیارهای درون متنی شعر از جمله موسیقی، عاطفه، زبان، صورخیال، اندیشه ی شعری و … را واکاوی کند، آن گاه اشعار شاعران معاصر را با این معیارها تطبیق دهد تا تفاوت ها و شباهت های آن ها بر خواننده مشخص شود.
لذا شاخص های درون متنی و فرم ذهنی کتاب یاد شده که بیشتر حول محور محتوای اشعار
می چرخد با این پایان نامه همراه است و با متن آن هم خوانی دارد. زرقانی شعر معاصر را نقد و بررسی می کند و از شاعران زیادی در این عرصه می نویسد اما مشخصاً هیچ کدام از شاعران انقلاب که در پایان نامه آثارشان از نظر محتوی نقد و بررسی شده، نامی نبرده است. و تفاوت آن با این پایان نامه در این است که نویسنده کمتر به محتوی پرداخته و بیشتر به لفظ و قالب تکیه کرده است.
«شعرآیینی و تاثیر انقلاب اسلامی برآن» در این کتاب زهرا محدثی خراسانی سعی کرده است که مضمون و محتوای شعر آیینی که شامل شعر توحیدی، شعر آزادگی و تعلیمی و شعر ولایی است را از ابتدا تا انقلاب اسلامی به صورت مبسوط شرح دهد و تاثیر انقلاب اسلامی را برشعر آیینی بیان کند.
کتاب خانم محدثی از نظر محتوی با این پایان نامه هم خوانی زیادی دارد، زیرا این کتاب، شعر آیینی را از آغاز تا زمان حال، بررسی و پژوهش می کند و محتوای اشعار را از جهت آموزه های دینی، تلمیحات قرآنی، شخصیّت های بزرگ اسلامی، مناسبت های مذهبی، در ترازوی نقد قرار می دهد. از آنجا که این پایان نامه، محتوای اشعار انقلاب را واکاوی می کند که بیشتر صبغه ی دینی و مذهبی دارد و ترویج آموزه های دینی و اسلامی است. لذا، این پایان نامه و کتاب مذکور هر دو در هدف و ارائه ی رسالت خویش، خط مشترکی را طی می کنند. نویسنده در این کتاب محتوای اشعار را از لحاظ محوریت دینی و معنوی بررسی کرده و به مسائل دیگر از جمله سیاست، آزادی، و موارد متفرقه ی دیگر اشاره نکرده است پس با پایان نامه ی مذکور این تفاوت را دارد که مباحث پایان نامه کلیت بیشتری را شامل می شود.
«جویبار لحظه ها»، (ادبیات معاصر فارسی) نوشته ی دکتر محمد جعفر یاحقی
دکتر یاحقی در این کتاب، نظم و نثر معاصر را زیر ذره بین برده است. او ابتدا از شعر عصر بیداری شروع کرده، آن گاه به شعر عصر نیمایی و دوره ی نوگرایی رسیده و همه را اعم از نثر و نظم بررسی و نقد کرده است. در بخش سوم کتاب، درآمدی بر ادبیات عصر انقلاب و به خصوص شعر آورده که با محتوی پایان نامه یک سو و یک جهت است. البته بقیه ی بخش های کتاب نیز، هر یک به نوعی به جریان های شعر و نثر معاصر می پردازد. دکتر یاحقی نیز به صورت کلی مطالب را بیان کرده و کمتر وارد جزئیات شده است و به صورت پراکنده به محتوی پرداخته است که با موضوع پایان نامه متفاوت است.
«از نیما تا روزگار ما» عنوان کتابی است که تاریخ 150 ساله ادب فارسی را نقد و بررسی می کند. نویسنده ی کتاب، یحیی آرین پور، در این کتاب از چند وجه به ادب فارسی نگریسته است، از تجددگرایی تا تغییر خط فارسی، جراید و مجلات، تاریخ نویسان و ادب شناسان، رمان نویسان و نمایش و نمایش نویسان را از نظر گذرانده است. در بخش هشتم به شعر نو پرداخته و در همین فصل از نیما و اشعار او یاد کرده است که به موضوع پایان نامه برمی گردد. این کتاب نیز با اهداف پایان نامه که دنبال کرده است تفاوت فراوان دارد زیرا به اکثر جنبه های شعر به صورت مختصر اشاره شده و کمتر به محتوی پرداخته است.
«تاریخ تحلیلی شعر نو» اثر محمد شمس لنگرودی، کاری در خور توجه و شایان در ادبیات معاصر به خصوص شعر می باشد. این کتاب که در سه جلد تألیف و منتشر شده است، اشعار نو فارسی را از تمام جوانب نقد و بررسی کرده و به معایب و محاسن و شاخص های شعری آن اشاره کرده است که در جای خود، بسیار ارزشمند است. اما محتوای اشعار را آن گونه که در این پایان نامه کار شده، بررسی و پژوهش نکرده و بیشتر به جنبه ی زیباشناختی پرداخته است.
«طلا در مس» نوشته ی رضا براهنی، که شعر معاصر و شاعران نوگرای فارسی را با زبانی تند و گاه نیش آلود نقد می کند و بعضی مواقع از توهین نیز ابایی ندارد. هر چند منتقد مختار است که اثر را از هر جهت بررسی و نقد کند اما نباید این مسأله مغرضانه صورت گیرد، بلکه باید در چارچوب قوانین نقد انجام شود. براهنی یک منتقد است و عیب و حسن کار را بیان کرده است و کمتر به محتوی توجه داشته و لذا بیشتر صورت و لفظ را در ترازوی نقد قرار داده است. البته در این کتاب از شاعران ذکر شده در پایان نامه اثری نیست.
به طور کلی می توان به تفاوت پایان نامه مذکور و آثار مطرح شده در پیشینه این طور اشاره کرد که مباحث این پایان نامه مربوط به یک دوره ی خاص تقریباً سی ساله یعنی عمر انقلاب اسلامی و فقط درباره ی اشعار چهار شاعر خاص است که در این دوره و کمی ماقبل آن شعر سروده اند و از طرف دیگر فقط اشعار از لحاظ محتوایی بررسی و تحلیل شده اند و به ظرافت های دیگر شعری اعم از ساختار، زیباشناسی، بلاغت و … پرداخته نشده است اما آثاری که شرح آن ها در پیشینه آمده به ادب معاصر از انقلاب مشروطه تا زمان حال تعلق دارد که به طور کلی نظم و نثر و به خصوص، نظم را در ترازوی نقد قرار داده اند و تمام جوانب آن را پژوهش کرده و به هیچ عنوان بر روی شاعر خاص یا مبحث مشخص شده ای تمرکز نکرده اند. لذا مطالب پایان نامه در یک چارچوب کلی مشخص شده است ولی آثار دیگر از کلیت بیشتری برخوردار هستند که تفاوت عمده ی آنها محسوب می شوند.
1-4 ) روش تحقیق
روش کار به طور کلی، کتابخانه ای است؛ بدین ترتیب که ابتدا مجموعه اشعار چهار شاعر مطرح انقلاب : قیصر امین پور، علی معلم دامغانی، سیدحسن حسینی و حمید سبزواری، به صورت دقیق مورد مطالعه قرار گرفته و ابیات را از نظر نوع محتوی و درون مایه و مضمون مشخص کرده ودر فیش های جداگانه یادداشت شده است. سپس بر اساس مطالب به دست آمده و فیش های موجود مباحث طبقه بندی و اولویت بندی شده و به شکل تحقیق حاضر در آمده است.
البته با توجه به موضوع پایان نامه از کتاب ها و مقالاتی هم که در این باره وجود دارد فیش برداری کرده و در موارد لازم استفاده شده است.